Кога љубовта се раѓа

Ја славиме љубовта

Љубовта е најубавото чувство. Најинтересното, најсилното и најмистериозното од сите чувства. Љубовта го разубавува животот,  љубовта е вечна мистерија и неисцрпна инспирација. За неа се пее и твори, за неа се урива, војува и гради.

Љубовта во нашите животи постои од самото раѓање. Таа постојано се трансформира и се менува, но секогаш е тука и претставува важен дел од нашата личност. Од безгрижната љубов на детето кон родителите, кон братот или сестрата, преку наивната прва љубов во училишните клупи, страсната љубов кон партнерот со кој сме решиле да основаме семејство, па до нашата силна љубов кон нашето неродено или новородено бебе, љубовта се трансформира и се менува, и тоа е сосема нормално.

По доаѓањето на свет на нашето бебе, кај нас се раѓа една нова, силна, мајчинска, татковска, родителска љубов. Љубовта помеѓу партнерите се претвора во родителска љубов и грижа за нивното бебе. Со раѓањето на првото дете секој од нас претрпува една значајна промена, стекнуваме нова важна животна улога – улогата на родител. По овој момент ние сме и партнери и родители, но љубовта станува уште поважна.

Во бременоста и по породувањето, поврзувањето или bonding на мајката со бебето е многу важно. Насочувањето на мајката со свеста и со емоциите кон бебето е природен начин таа да се поврзе со бебето, да се научи да го сака, да го негува, да ги задоволи сите негови потреби. Ова поврзување, оваа нова улога и растечка љубов на мајката кон нејзиното неродено и новородено бебе е важен предуслов за да се овозможи доењето, негата на бебето, за нормално опоравување од бременоста и породувањето. Но во бременоста и по породувањето не е пожелно целосно да се замени љубовта помеѓу партнерите со родителска љубов. Иако овој период на бременост, на родителство понекогаш е напорен и стресен, оддишката која си ја даваат партнерите преку негување на меѓусебната нежност и љубов е значајна, и многу помага да останеме присебни сталожени смирени родители.

Поврзувањето е важно и за таткото и бебето. Тоа значи да научиме како да го сакаме нашето бебе, да научиме како да бидеме татко, како да бидеме родител. Тоа и за двајцата родители значи да одвоиме место во нашето срце за тоа мало слатко и беспомошно бебенце кое на светот не има само нас, но и полека да се учиме како да бидеме одговорни родители, кои даваат нежност и утеха кога треба, но исто така се строги, го воспитуваат и го караат своето дете кога тоа е потребно. Идниот татко секако не би требало да се грижи за тоа што трудницата/породената мајка со своите емоции е претежно насочена кон бебето. Тој треба да и даде уште повеќе емоционална поддршка и љубов на својата партнерка. Таа поддршка и љубов може да се свати како инвестиција во иднината, во обезбедувањето здраво семејство со нормални меѓусебни односи.

Важно е да знаеме, и таа безусловна љубов кон нашето дете треба да се менува и да се трансформира. Па така, кон крајот на првата година силната психолошка врска помеѓу мајката и бебето треба полека да се олабавува. Мајчинската љубов е секогаш тука, но детето треба постепено да се осознава себе си, да започне постепено да гради однос и со другите во домот и надвор од него, пред се со таткото, со бабите и дедовците, со учителките во градинката, со другите дечиња. Така нашето дете расте, и со наша помош, со љубовта која неограничено ја даваме како родители, полека се учи и самото да сака, да го открива светот.